woensdag, 1 april - Ik ben op weg naar mijn stageplek. De Openluchtschool. He wat, de Openluchtschool? Ja, dat is een school voor chronisch zieke kinderen. Het duurt even voordat ik de ingang van het gebouw bereik, er wordt namelijk enthousiast gerenoveerd aan het gebouw. De adjunct-directeur ontvangt me met open armen in zijn kantoor. "Kom maar op met dat interview", zegt hij. Vrolijk en betrokken vertelt hij over de school en zijn ervaringen. Ik schrijf en luister driftig mee.
Na het interessante interview, waarbij ik een heel stuk wijzer ben geworden over het concept Openluchtschool, word ik rondgeleid door een van de medewerkers. De kinderen die niets lijken te mankeren, kijken me nieuwsgierig aan. Maar niets lijkt minder waar. Wanneer ik een lesje mag bijwonen van groep A (groep 1 in het reguliere onderwijs), hoor ik van de juf dat alle kinderen wel wat hebben. "Zo heeft Abdul een levertransplantatie gehad, en dat meisje daar heeft astma. Maar een doorzettertje dat het is!"
Het was een indrukwekkende ochtend. Maar een ding is zeker: op deze bijzondere school voelen de kinderen zich normaal. En dat is toch uiteindelijk wat ieder kind het liefste wil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten